به گزارش «حیات»، در جریان برگزاری سی‌اُمین نشست کنفرانس کشورهای عضو کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی (CSP-30) که از تاریخ ۲۴ تا ۲۸ نوامبر در لاهه، هلند، در حال برگزاری است، بیانیه‌ای مهم از سوی سازمان‌های غیردولتی ارائه شد که بر جنبه حقوقی و درمانی قربانیان متمرکز بود.
حمیرا کریمی‌واحد، نماینده سازمان دفاع از قربانیان سلاح‌های شیمیایی سردشت، در سخنرانی خود متن کامل بیانیه را به شرح زیر قرائت کرد:
بیانیه سازمان غیردولتی: حقوق و سلامت قربانیان سلاح‌های شیمیایی
رئیس محترم جلسه، مدیرکل، نمایندگان برجسته، همکاران ائتلاف کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی، خانم‌ها و آقایان، امروز من به‌عنوان صدای تمامی قربانیان و بازماندگان سلاح‌های شیمیایی سخن می‌گویم؛ کسانی که جان خود را از دست داده‌اند، کسانی که هنوز برای نفس کشیدن می‌جنگند، و کسانی که زخم‌های نامرئی‌شان در نسل‌های بعدی نیز ادامه یافته است.
بیش از سه دهه از بمباران‌های شیمیایی در ایران و عراق، مانند سردشت و حلبچه، گذشته است، اما درد این تراژدی‌ها همچنان عمیقاً در حافظه انسانی حک شده است. این حملات نه تنها زندگی‌ها و خانواده‌ها را نابود کرد، بلکه میراثی از رنج و آسیب بر جای گذاشت که تا امروز ادامه دارد. برای هزاران بازمانده، هر نفس، یادآور پیامدهای سلاح‌هایی است که قرار بود هرگز دوباره به کار گرفته نشوند.
حق بر سلامت، صرفاً یک اصل حقوقی نیست، بلکه یک تعهد اخلاقی است که در قبال هر بازمانده جنگ شیمیایی بر دوش ماست. با این حال، در عمل، این حق برای بسیاری همچنان دست‌نیافتنی باقی مانده است. کنوانسیون سلاح‌های شیمیایی (CWC) و سازمان منع سلاح‌های شیمیایی (OPCW) بیانگر تعهد اخلاقی و حقوقی بشریت هستند برای این‌که هیچ‌کس، در هیچ نقطه‌ای از جهان، هرگز دوباره چنین رنجی را تجربه نکند. اما مسئولیت جامعه بین‌المللی با نابودی انبارهای اعلام‌شده سلاح‌های شیمیایی پایان نمی‌یابد. این مسئولیت باید شامل التیام زخم‌های کسانی باشد که از پیش آسیب دیده‌اند و تضمین کند که قربانیان، به‌طور کامل در دستور کار جهانی خلع سلاح جایگاه دارند. خلع سلاح واقعی زمانی کامل است که عدالت و بازتوانی برای بازماندگان نیز محقق شده باشد.
آموزش، علم و مشارکت جوانان می‌تواند نقش اساسی در این فرآیند ایفا کند. نسل آینده باید هزینه انسانی این سلاح‌ها را بشناسد و متعهد شود که از علم تنها در خدمت صلح استفاده کند، نه ویرانی. قربانیان و بازماندگان می‌توانند به‌عنوان آموزگاران و شاهدان تاریخ عمل کنند؛ کسانی که مسئولیت‌پذیری، همدلی و آگاهی را در میان دانشمندان جوان و سیاست‌گذاران تقویت می‌کنند.
در این راستا با احترام، پیشنهادهای زیر را مطرح می‌کنیم:
۱. ایجاد یک برنامه جهانی پزشکی اختصاصی در چارچوب OPCW برای حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی، از طریق ظرفیت‌سازی، مشارکت‌های پزشکی و گزارش‌دهی منظم درباره نیازهای سلامت آن‌ها.
۲. تضمین دسترسی بدون مانع بشردوستانه به داروها، فناوری‌های درمانی و تجهیزات توان‌بخشی برای قربانیان، به‌ویژه در مواردی که تحریم‌ها یا محدودیت‌های تجاری ممکن است مانع از رساندن این اقلام شود.
۳. تقویت شبکه بین‌المللی حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی و صندوق اعتمادی آن، با سازوکارهای شفاف برای کمک‌رسانی از سوی دولت‌های عضو، اهداکنندگان خصوصی و شرکت‌هایی که در گذشته در تولید یا تأمین پیش‌ماده‌های شیمیایی نقش داشته‌اند.
۴. گنجاندن نمایندگان قربانیان در برنامه‌های آموزشی و اطلاع‌رسانی OPCW، از جمله گفت‌وگوهای جوانان، Peace Circleها و برنامه‌های «علم مسئولانه»، تا درس‌های گذشته به نسل‌های آینده منتقل شود.
۵. ترویج آگاهی جهانی و مستندسازی پیامدهای بلندمدت زیست‌محیطی، اجتماعی و ژنتیکی سلاح‌های شیمیایی از طریق پژوهش‌های مشترک بین دولت‌های عضو، دبیرخانه فنی OPCW و جوامع آسیب‌دیده.
نمایندگان محترم، یادآوری قربانیان سلاح‌های شیمیایی، تنها یک عمل انسان‌دوستانه نیست، بلکه اقدامی پیشگیرانه نیز هست. درمان و حمایت از کسانی که امروز رنج می‌کشند، محکم‌ترین سد در برابر تکرار این فجایع در آینده است.
بگذارید این کنفرانس تعهد مشترک ما را دوباره تأکید کند: محافظت از زندگی، پاسداشت صلح و تضمین این‌که هرگز، هیچ انسان دیگری نفس مرگبارِ سلاح‌های شیمیایی را استنشاق نکند.
از توجه شما سپاس‌گزارم. درخواست می‌کنم این بیانیه به‌عنوان بخشی از اسناد رسمی کنفرانس کشورهای عضو ثبت و در وب‌سایت رسمی سازمان منع سلاح‌های شیمیایی منتشر شود.
انتهای پیام/
نظر شما